Grajmy dopóki nas nie zabiją

---

W 2012 roku ekstremiści islamscy przejęli kontrolę nad północnym Mali, wprowadzając własne porządki i prawo szariatu. Zakazano słuchania, wykonywania i tworzenia muzyki, którą uważano za wymysł szatana. Spalono instrumenty i zamknięto radiostacje. Dla Mali – państwa z tradycyjną kastą muzyków, o największym zagęszczeniu muzycznych osobowości na świecie, gdzie muzyka była integralną cześcią życia, którą uprawiali niemal wszyscy i słychać ją było na każdym kroku, okazało się to trudne do zaakceptowania. Muzyka była tu istotnym elementem codzienności i jedną z najważniejszych form komunikacji i przełamywania barier. Dlatego nie mogła pójść w zapomnienie. Uprawiano ją potajemnie, choć większość twórców wyjechała na południe kraju, gdzie nie obowiązywał zakaz jej uprawiania. Film pokazuje potęgę malijskiej muzyki i rolę, jaką pełni ona w kraju griotów. Poznajemy osobiste historie malijskich muzyków, którzy opowiadają o sytuacji społeczno-politycznej w ojczyźnie i powodach, dla których zmuszeni zostali do wyjazdu na południe. Słynna malijska diva Khaïra Arby tłumaczy, że w Mali po prostu nie ma życia bez muzyki, która łączy ludzi bez względu na ograniczenia i stanowi narzędzie walki o wolność. Dlatego po obaleniu ekstremistycznego reżimu za wszelką cenę chce zagrać dla swoich rodaków swój pierwszy koncert w Timbuktu. Z kolei członkowie fenomenalnej formacji Songhoy Blues, śpiewający w nurcie malijskiego bluesa i odnoszący sukcesy w Europie, opowiadają, czym dla nich jest muzyka i dlaczego żyją na wygnaniu na południu kraju, gdzie strach przed reżimem czai się na każdym kroku. I choć Arby święci triumfy w swoim kraju, a Songhoy Blues za granicą, to ich stosunek do muzyki dowodzi, że rzeczywiście jest ona w stanie przekroczyć wszelkie granice, w tym te polityczne, bez względu na ich charakter. Przede wszystkim jednak to właśnie za jej pomocą malijscy muzycy walczą z Al-Kaidą i zagrożeniami, jakie się z nią wiążą.