Fakultety uniwersyteckie Akademii Dokumentalnej to cotygodniowe projekcje filmów połączone z wykładem i dyskusją z udziałem wykładowców Uniwersytetu Warszawskiego. Zajęcia mają charakter ogólnouniwersytecki – mogą na nie uczęszczać wszyscy studenci i doktoranci uczelni, a także wolni słuchacze.
W roku akademickim 2013/2014 realizowane były dwa fakultety – „Akademia Filmu Dokumentalnego”, której celem było zapoznanie studentów z najwybitniejszymi, światowymi filmami dokumentalnymi, ich różnorodną formą i językiem, oraz „Oblicza globalizmu w filmie”, którego atutem jest aktualność i wielość perspektyw, z których można analizować zagadnienie globalizmu. W zeszłym roku akademickim zostały również wdrożone dwa nowe przedmioty: „Oblicza sztuki” oraz „Oblicza propagandy. Polityka, ekonomia, media”.
Celem Akademii Dokumentalnej dla szkół wyższych jest rozbudzenie i ukierunkowanie zainteresowania filmami dokumentalnymi, a przede wszystkim udostępnienie studentom odpowiednich narzędzi do ich krytycznej analizy i świadomego wykorzystywania w pracy naukowej i zawodowej. Studenci różnych kierunków mają szanse na poszerzenie horyzontów o tematy niezwiązane z ich studiami, co jest bardzo ważne w dzisiejszej dobie specjalizacji, która wyraźnie ogranicza wszechstronny rozwój młodych ludzi.
Wszystkie filmy będące w programie pochodzą z dorobku dotychczasowych edycji Millennium Docs Against Gravity Film Festival. Program co roku jest aktualizowany i uzupełniany o najnowsze produkcje dokumentalne z całego świata.
18.05. – Oblicza propagandy. Polityka, ekonomia, media. – “Szwedzka teoria miłości” z wykładem Kai Klimek i dra hab. Jacka Wasilewskiego
Szwedzka teoria miłości – reżyseria Erik Gandini/Szwecja 2015/ 76 min
W 1972 roku w Szwecji partia socjalistyczna opublikowała manifest „Family of the Future”, nakreślających wizję świata wolnych, równych ludzi, w którym znikną wszelkie więzy zależności ekonomicznej. Kobiety miały wyzwolić się spod władzy mężczyzn, starsi nie musieli już polegać na dobrej woli dorosłych dzieci, a najmłodsi zyskiwali pełnię praw i opiekę państwa. Reżyser przygląda się dzisiejszej Szwecji i pokazuje wielowymiarowe konsekwencje wprowadzenia wywiedzionych z ducha 1968 roku rozwiązań. Okazuje się, że niezależność – podstawowa wartość u naszych zamorskich sąsiadów – ma swoją ciemną stronę. Dziś aż jeden na czterech Szwedów umiera samotnie, a zdarza się, że ciała samotnie zmarłych znajdowane są dwa lata po ich śmierci. Szwedki są największą grupą wśród klientek banku nasienia. Pragną potomstwa, ale nie są w stanie zbudować trwałej relacji z partnerem, bo wymaga ona kompromisów i wyrzeczeń. Film jest brawurowo zrealizowanym kalejdoskopem tego bliskiego a zarazem bardzo egzotycznego z polskiej perspektywy kraju. To prawdziwe laboratorium przyszłości, przypominające niekiedy dystopijne filmy SF. Kontakty ludzkie realizowane za pośrednictwem organizacji społecznych, brak socjalizacji, ucieczka przed wszelkimi trudnościami, zanik umiejętności interakcji, niechęć do obcych (Szwecja to kraj, gdzie imigranci integrują się zdecydowanie najwolniej w Europie) – to wszystko ciemne strony kraju, który często stawiamy sobie za wzór. Zygmunt Bauman, pojawiający się w filmie, nie szczędzi Szwedom gorzkich słów. Państwo zapewnia im wszystko, oprócz umiejętności bycia z innymi ludźmi. Film pokazuje także uciekinierów z pozbawionego ludzkiego ciepła raju – lekarza, który dopiero w Etiopii odnalazł sens życia czy dziwaczną sektę lubującą się w orgiach urządzanych na leśnych polanach… Film nie daje prostych odpowiedzi – każdy sam musi sobie odpowiedzieć na pytanie, czy z drogi ku niezależności da się w ogóle zawrócić i czy ceną za wolność musi być dojmująca samotność.
Kaja Klimek – Doktorantka Uniwersytetu Jagiellońskiego, tłumaczka filmów, krytyczka filmowa (pisała dla Filmu, Dwutygodnika, Filmwebu, HIRO i innych). Współprowadząca Weekendowego Magazynu Filmowego w TVP (nagroda Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej dla najlepszego programu telewizyjnego o tematyce filmowej). Od zeszłego roku wykładowczyni Akademii Dokumentalnej.
dr hab. Jacek Wasilewski – pracę doktorską Retoryka dominacji pod kierunkiem Jerzego Bralczyka obronił na WDiNP UW w 2004. Medioznawca, od 2011 kieruje specjalnością dokumentalistyka w Instytucie Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmuje się konstruowaniem przekazów społecznych i strukturami komunikacji społecznej, a także kreacją znaczeń w popkulturze.
Jest członkiem Komisji Żywego Słowa Rady Języka Polskiego. W latach 2008–2010 był dyrektorem Szkoły Retoryki SWPS. Od 2007 r. współpracuje z Krajową Szkołą Sędziów i Prokuratorów w zakresie przygotowania środowiska prawniczego do komunikacji medialnej i dotyczącej wizerunku instytucji państwa. Pisał m.in. dla magazynu “Film”, „Polityki”, „Cosmopolitana” czy „Gentelmana”.
19.05. – Oblicza sztuki – “Paryż Rohmera” z wykładem dr Pauliny Kwiatkowskiej
Paryż Rohmera – reż. Richard Misek/Wielka Brytania, 2013/ 67 min
Eric Rohmer to ikona francuskiego kina: reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta, pisarz, krytyk i teoretyk filmu, związany ze słynnym „Cahiers du Cinéma”, niekwestionowany mistrz francuskiej Nowej Fali, którego filmy określano mianem „mistyki dnia codziennego”. Wśród wielu nagród, które zdobył jest między innymi Srebrny Niedźwiedź na festiwalu w Berlinie za film Kolekcjonerka, Nagroda Specjalna na festiwalu w Cannes za Markizę O., a także Złoty Lew na festiwalu w Wenecji za Zielony promień. Jego Moja noc u Maud nominowana została do Oscara® za najlepszy scenariusz oryginalny i film nieanglojęzyczny. Paryż Rohmera jest hołdem złożonym na cześć Erika Rohmera, którego reżyser przypadkowo spotkał osobiście na ulicach Paryża. Wiosną 1994 roku Rohmer kręcił w Paryżu sceny do filmu Paryskie rendez-vous, a spacerujący po Montmartre Misek zarejestrował aparatem stojącego za kamerą starszego mężczyznę w czerwonym szaliku. Dopiero kilkanaście lat później zorientował się, że ten człowiek to Eric Rohmer. Film rozpoczyna się od tej historii, która w efekcie służy tu jako przyczynek do zarysowania skromnego, choć bardzo filozoficznego portretu tego niekwestionowanego artysty kina, jak również miasta, które tak bardzo podziwiał i kochał, czyli Paryża. Film zbudowany jest jak esej, złożony z fragmentów filmów Rohmera, opatrzonych niezwykle trafnymi, pełnymi pasji refleksjami reżysera na temat pojawiających się w nich stałych ikonicznych motywów. Dzięki temu poznajemy ciekawą topografię filmowej twórczości artysty, opartą na cyklicznie pojawiających się znakach, a także sieci powiązań, które na pierwszy rzut oka nie wydają się wcale oczywiste. W każdym przypadku Misek stara się świadomie zachować dystans, pokazując jak cienka granica oddziela pasję i obsesję w twórczości Rohmera. Ciekawie dobrane i zmontowane biograficzne archiwa z życia artysty, połączone z trafnym i pobudzającym do myślenia komentarzem tworzą z tego filmu prawdziwą ucztę dla wszystkich miłośników artystycznego kina.
Dr Paulina Kwiatkowska – historyczka i teoretyczka filmu; adiunkt w Zakładzie Filmu i Kultury Wizualnej IKP UW; od roku 2012 kieruje specjalizacją „Kultura wizualna”. Zajmuje się teorią obrazu filmowego, historią kina, antropologią kultury wizualnej oraz historią kultury polskiej XX wieku i historią kultury francuskiej.
Autorka książki Somatografia. Ciało w obrazie filmowym, współredaktorka monografii Nie chcę spać sam. Kino Tsai Ming-Lianga (2009) i Spojrzenie Antonioniego (2015) oraz podręcznika akademickiego Antropologia kultury wizualnej (2012); redaktorka i tłumaczka książki Kai Silverman i Haruna Farockiego Rozmowy o Godardzie (2014); publikuje w „Kwartalniku Filmowym”.
