I am the Blues

---

Gdzieś w malutkiej, zagubionej w Missisipi mieścinie od 43 lat istnieje bar, do którego przychodzą muzycy. Wśród lasów, pól uprawnych, fabryk i bezkresnych mokradeł wyjętych prosto z „Detektywa”, gdzie prędzej spotka się aligatora niż drugiego człowieka, rozbrzmiewa chwytający za serce blues – prawdziwa korzenna muzyka, której smutek mogą wyrazić tylko potomkowie niewolników. To opowieść o prawdziwych artystach, którzy nigdy nie zaprzedali się komercji i całe życie poświecili sztuce. Grają bez przerwy – na werandach, piknikach, w domach kultury, kościołach i zborach. Historia ich życia to historia czarnej Ameryki i jej problemów – nie tak odległe są czasy, gdy jedyną zapłatą za całą noc grania był hamburger, a biali słuchacze odgradzali się od nich kurtyną – chcieli słuchać rzewnych bluesów, ale nie chcieli patrzeć na czarnoskórych… Dziś wspomnienia o niewidzialnych liniach dzielących południowe miasteczka i wsie na strefy „czarne” i „białe” blakną, a jednak patrząc na często zgrzebną rzeczywistość genialnych, prawdziwie ludowych muzyków, trudno nie oprzeć się wrażeniu, że do pełnej równości jeszcze w Stanach daleko. Film jest ucztą dla wszystkich, którzy w muzyce szukają niezafałszowanych emocji. Odwieczna skarga na ciężki los ludzi, którzy pracują fizycznie za grosze, idzie w parze z unikatową techniką gry. Czarnoskórzy szamani i szamanki z najprostszych instrumentów potrafią wyczarować przejmujące i bogate uniwersum dźwięków. Nie przeszkadza im wiek (większość przekroczyła już 80-tkę), ani to, że perkusja bywa związana sznurkiem… Grali z największymi – Muddym Watersem czy Howlin’ Wolfem, dzięki którym blues z delty Missisipi jest dziś światową marką. Ich królestwem jest wieczne jam-session, ze śmiechem wyznają, że nie są w stanie zagrać dwa razy tej samej melodii. Są żywym dowodem na to, że prawdziwy muzyk nigdy nie przechodzi na emeryturę. W filmie występują między innymi Barbara Lynn, Bobby Rush, Lazy Lester i inni – ostatnia generacja prawdziwych bluesmanów.