Favela Funk

---

Brazylijskie fawele to nie tylko bieda, wojny narkotykowe i przemoc. To również miłosne historie, ambicje, potrzeba rozrywki i odreagowania, a także kultura, która na to wszystko pozwala. Funk bardzo silnie zaczął rozwijać się w brazylijskich fawelach od początku lat 80. ubiegłego wieku. A jego specyficzna odmiana favela funk (funk carioca) została na początku XXI wieku uznana przez międzynarodowe środowisko krytyków za odrębny gatunek muzyczny. O ile w warstwie dźwiękowej swobodnie czerpie ona z miami bass, rapu, soulu i innych amerykańskich gatunków, o tyle w warstwie tekstowej opisuje rzeczywistość ubogich warstw społecznych na obrzeżach Rio de Janeiro: niskie płace, codzienną przemoc, ale przede wszystkim ogromną rolę seksualności. Tym samym wraca do swoich źródeł, bowiem słowo „funk” funkcjonowało początkowo jako smak lub zapach stosunku seksualnego i powszechnie postrzegane było jako nieprzyzwoite. Pomimo braku zwyczaju nagrywania płyt wśród społeczności DJ-ów, favela funk jest doskonałym przykładem nurtu muzyki mniejszości – ubogich klas pracujących rozwijającego się kraju – której udało się rozprzestrzenić na całym świecie. Przekracza granice slumsów, nawet jeśli ich mieszkańcom wciąż jeszcze się to nie udało. Reżyserki filmu poprzez rytmy i słowa piosenek próbują dotrzeć do ich twórców, 15-letniego Pikachu i trzydziestokilkuletniego MC G3, zespołu twerkujących tancerek i wokalistek, a także przeciętnych nastolatków z faweli, słuchających funku na baile (imprezach) organizowanych przez lokalnych gangsterów. Teksty, które początkowo wydawały się czystymi wulgaryzmami pozbawionymi kontekstu, okazują się treścią codziennych rozmów i historii miłosnych.