Europa, która kocha

---

Sewilla, Tallin, Dublin i Saloniki. Cztery różne pary dwudziestolatków z granicznych części Europy sportretowane w codziennych sytuacjach. Poznajemy marzenia, frustracje, pasje i kłótnie młodych ludzi, a także jakie namiętności, które ich łączą. Narkotyki to podstawa związku mieszkających w Dublinie Terry’ego i Siobhán, która często jest na głodzie i łamiącym się głosem prosi przyjaciół o kolejną działkę narkotyków. Z kolei mieszkający w Tallinie Veronika i Harri starają się utrzymać ich patchworkową rodzinę. Veronika ma syna, którego Harri nie jest w stanie pokochać tak mocno, jak kocha ich wspólne dziecko. Caro i Juan z Sewilli są w pierwszej fazie związku, ale bezrobocie, zazdrość i podejrzenia zbierają w ich przypadku swoje żniwo. Natomiast mieszkająca w Grecji Penny wyjeżdża z kraju i zostawia starszego od siebie chłopaka Nico. Dystans między nimi z dnia na dzień się powiększa. Na przykładzie tych czterech par oglądamy pokolenie młodych Europejczyków u progu społeczno-gospodarczych przemian, jakie zachodzą dziś w Europie. Zaglądamy do wnętrza ich duszy i do ich sypialni. Poznając ich emocje, stan umysłu i przemyślenia, mamy wgląd w temperaturę ich uczuć i seksualności, ale przede wszystkim obserwujemy jak różnie wygląda życie w czterech różnych krajach tego samego kontynentu. Kamera jest bardzo blisko, dokumentuje każdy szczegół i intymne sytuacje, choć wszyscy zachowują się przed nią swobodnie. Najbardziej znaczące są tu nie sceny prezentujące nagość fizyczną, lecz te dokumentujące emocjonalną pustkę ludzi. To film o współczesnych modelach życia, strategiach myślenia, odczuwania i działania młodych, o polityce miłości realizowanej w Europie, która kocha pomimo wszystko. Atutem filmu są zjawiskowe, intymne zdjęcia Ramona Gigera, stałego współpracownika reżysera. Na uwagę zasługuje również materiał dźwiękowy, który w doskonały sposób dopowiada obrazy. „Europa jest taka krucha” – mówi głos z debaty radiowej, gdy na ekranie widzimy metaforyczne ujęcia gromadzących się chmur burzowych.