Porn to Be Free

---

Kto tak naprawdę był prekursorem Ciccioliny? Czy za pornograficznym kinem włoskim kryje się tylko nagość czy może coś znacznie więcej? Film pokazuje, czym było kino porno we Włoszech w latach 70. i 80. ubiegłego wieku, unaocznia jego wpływ, rolę i znaczenie. Poznajemy historię i genezę tego gatunku, począwszy od pierwszych czasopism zdjęciowych, kwestii cenzury i jej społecznych oraz politycznych skutków. Jedną z nich był wybór Ilony Staller, znanej jako Cicciolina, na członkinię włoskiego parlamentu. Okazuje się, że włoskie kino porno było w II połowie ubiegłego wieku strategiczną bronią służącą do zamanifestowania własnej obecności w konserwatywnym włoskim społeczeństwie. W latach 1960 – 1980 włoski przemysł kina porno nie był zainteresowany wyłącznie pieniędzmi. Choć filmy pornograficzne były w tym czasie w większości nielegalne, służyły do walki o polityczną, kulturalną i osobistą wolność. Potwierdzają to zarówno ich twórcy, jak i krytycy oraz eksperci w tej dziedzinie. W filmie pojawiają się przedstawiciele porno-biznesu, jego gwiazdy, a także pisarze, intelektualiści, filozofowie i feministki, którzy opowiadają o roli kina porno i jego wpływie na rewolucję seksualną we Włoszech. Wśród nich znalazł się pionier gatunku Lasse Braun, który zainspirował duński parlament do depenalizacji pornografii, Giuliana Gamba – pierwsza reżyserka filmów porno we Włoszech i Riccardo Schicchi, który pomógł Cicciolinie, późniejszej muzie Jeffa Koonsa, wejść do włoskiego parlamentu. Z kolei krytyk filmowy Marco Giusti wskazuje, że filmy takie jak „Ostatnie tango w Paryżu” z 1972 roku w podobny co kino pornograficzne sposób przekraczają seksualne granice. Bernardo Bertolucci w jednej z archiwalnej wypowiedzi otwarcie nawoływał do legalizacji pornografii. W drugiej połowie XX wieku pornograficzne kino było bowiem we Włoszech narzędziem protestu, służyło do wyzwalania się z okowów tradycyjnych społecznych granic, stało się prawdziwym językiem do wyrażania samego siebie.