Alba Sotorra (1980) – reżyserka i producentka o poglądach feministycznych. Mieszka w Barcelonie. Postaci z jej filmów cechuje autentyczność, a ich historie silnie oddają perspektywę płci, dotykając takich tematów, jak: wolność, miłość, Islam i kobiety, macierzyństwo, kapitalizm, zmiany klimatyczne. Za pomocą dokumentów kreacyjnych i instalacji audio-video reżyserka otwiera przestrzeń dla refleksji i dyskusji, próbując pomóc zrozumieć świat, w którym żyjemy. Jej ostatni film, Game Over otrzymał nagrodę Gaudi Award dla najlepszego filmu dokumentalnego, a także nagrodę podczas Premis Ciutat de Barcelona i Docs Barcelona. Alba Sotorra jest również autorką filmów: Katar goni świat i Odsłonięte: kobiety artystki w Islamie.
Alina Rudnickaja (1976) – reżyserka i producentka. Studiowała reżyserię na Petersburskim Uniwersytecie Państwowym na Wydziale Kultury i Sztuki, a karierę rozpoczęła w Studio Filmów Dokumentalnych w Sankt Petersburgu. Jej filmy były nagradzane na festiwalach w Lipsku, Madrycie, Tampere, Oberhausen, Zagrzebiu, Berlinie, Belgradzie, Moskwie i Petersburgu. Przedstawiane przez reżyserkę historie opowiedziane są zawsze z charakterystycznej i oryginalnej perspektywy. Rudnickaja ukazuje fakty z życia bohaterów, zagłębiając się jednocześnie w ich wewnętrzne światy. Udaje się jej pokazać współczesnego człowieka, przyjmując postawę osobistą i humanistyczną. Alina Rudnickaja mieszka i pracuje w Petersburgu. Wyreżyserowała między innymi: Krew, Zapomnę ten dzień.
Alisa Kovalenko (1987) – urodzona na Zaporożu na Ukrainie. Studiowała dziennikarstwo na Państwowym Uniwersytecie im. T. Szewczenki w Kijowie oraz na Państwowym Uniwersytecie Teatru, Filmu i Telewizji im. I. Karpenki–Karego na Wydziale Reżyserii Kina Dokumentalnego pod opieką Aleksandra Kovala. W 2015 roku otrzymała stypendium Gaude Polonia, rozpoczynając studia na Wydziale Reżyserii dokumentalnej w Szkole Wajdy w Warszawie.
Jej wybrana filmografia: Kiev from Dawn till Dusk (2011), That how it is (2012), Grandma Galia (2013), Sister Zo (2014) Alisa w Krainie Wojny (2015)
Alison Rose – reżyserka i pisarka, której filmy eksplorują naukowe, etyczne i duchowe sposoby doświadczania i rozumienia świata przez ludzi. Wśród jej wcześniejszych filmów dokumentalnych znajdują się Galileo’s Sons oraz Love at the Twilight Motel. Ludzie gwiazd to jej pierwszy projekt wykraczający poza płaszczyznę filmu. Alison już w dzieciństwie zainteresowała się astronomią – wychowywała się na wsi, pod rozgwieżdżonym niebem. Kiedy miała 10 lat, zaczęła obserwować nocne niebo przez lornetkę… ale nikt jej nie powiedział, że mogłaby zostać astronomką. W 8. klasie wygłosiła napisany na podstawie znalezionej w szkolnej bibliotece Encyklopedii Britannica referat o tym, jak wielkiej fantazji wymaga wyobrażenie sobie czarnej dziury. Alison rozpoczęła karierę dziennikarską po studiach na politologii w Trinity College na Uniwersytecie Toronto. Z gazety codziennej przeszła do pisania tekstów do czasopism, a następnie zaczęła kręcić filmy dokumentalne, które ponownie zbliżyły ją do astronomii. W swoim pierwszym filmie dokumentalnym, nakręconym w Watykańskim Obserwatorium Astronomicznym Galileo’s Sons, Alison pyta, jak księżom-naukowcom udaje się łączyć wiarę z nauką. Podczas prac nad filmem Ludzie gwiazd Alison zatrudniła się na 18 miesięcy w Kanadyjskim Instytucie Astrofizyki Teoretycznej, gdzie zapoznała się z obecnymi realiami tej dziedziny nauki i przekonała się, jak ważne były dokonania czterech bohaterów jej filmu.
Absolwent socjologii i antropologii na Uniwersytecie Kopenhaskim oraz Narodowej Szkoły Filmowej Danii. Od 2001 nakręcił szereg filmów dokumentalnych skupiających się na uniwersalnych historiach dotyczących ludzkiego istnienia. Jego filmy zostały nagrodzone na takich festiwalach jak Tribeca, IDFA w Amsterdamie, Sheffield Doc czy CPH:DOX. Jego film Duch Piramidy otrzymał w 2013 na naszym festiwalu Nos Chopina za Najlepszy Film Dokumentalny o Sztuce. W tym roku pokażemy jego najnowszy film Znaleźć dom, (At Home In The World), nagrodzony w kategorii najlepszy filmy średniometrażowy na festiwalu IDFA w Amsterdamie, opowiadający historię duńskiej szkoły dla uchodźców.
Andreas Johnsen (1974) – reżyser, producent, operator. Jego filmy były prezentowane na wielu międzynarodowych festiwalach i emitowane w telewizji w wielu krajach na świecie. Międzynarodową sławę przyniosły mu filmy: Kidd Life o duńskim raperze i gwieździe YouTube’a; A Kind of Paradise, Murderer czy Podejrzany: Ai Weiwei nominowany do nagrody dla najlepszego pełnometrażowego filmu dokumentalnego na festiwalu w Amsterdamie w 2013 roku i nagrody Cinema for Peace na festiwalu w Berlinie w 2014 roku, a także laureat nagrody Duńskich Krytyków Filmowych w 2014 roku. Tworzenie filmów to dla niego poddanie się ciekawości, która w życiu go napędza. Praca filmowca jest dla niego sposobem na badanie, doświadczanie i poznawanie świata. W jego filmach ujawnia się empatia dla wybranego tematu. W ramach 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity będzie można zobaczyć najnowszy film reżysera Robaki.
Andreas Voigt (1953) – niemiecki reżyser i autor filmów dokumentalnych. Studiował fizykę w Krakowie i ekonomię w Berlinie. Pracował jako montażysta i scenarzysta w Studio Filmów Dokumentalnych DEFA Documentary Film Studio. Następnie ukończył studia na poczdamskim Uniwersytecie Filmu i Telewizji. W latach 1987-1991 pracował jako scenarzysta i reżyser w Studio Filmów Dokumentalnych w Berlinie. Po jego zamknięciu rozpoczął pracę jako niezależny reżyser, scenarzysta i producent dla prywatnych firm i organizacji państwowych. Jego cykl pięciu filmów zrealizowanych w latach 1986-1996 pt. „Lepzig Filmen” opowiadający o mieszkańcach Lipska w okresie upadku muru berlińskiego i zjednoczenia Niemiec, zyskał międzynarodową sławę. Podczas 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity zobaczymy jego najnowszy film Czas pokaże, który jest kontynuacją cyklu filmów o Lipsku. Andreas Voigt prowadził i prowadzi wykłady na uczelniach w Europie, USA i Kanadzie, a także w Singapurze i Indiach.
Anna Wydra (1979) – producentka nominowana do Oscara® za film Królik po berlińsku. Prowadzi firmę produkcyjną Otter Films z siedzibą w Warszawie. Podczas Krakowskiego Festiwalu Filmowego 2009 przyznano jej nagrodę dla najlepszego producenta. Otrzymała także nominację do nagrody Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej w kategorii promocja za granicą. Producentka i kierowniczka produkcji wielu nagradzanych filmów, zarówno dokumentalnych, jak i fabularnych (producentka wykonawcza Hanoi-Warszawa w reż. K. Klimkiewicz (2009) – Europejska Nagroda Filmowa 2010, kierowniczka produkcji Wszystko, co kocham w reż. J. Borcuch (2009) – polski kandydat do Oscara®) Uczestniczyła w warsztatach Discovery Campus Masterschool 2006, Ex Oriente 2008, programu EKRAN 2007 oraz EAVE 2011. Była wykładowczyni oraz Kierownik Działu Produkcji w Mistrzowskiej Szkole Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy. Podczas 13. edycji festiwalu Millenium Docs Against Gravity będzie można zobaczyć wyprodukowany przez nią film pt. Zud
Antoine Viviani (1983) – francuski reżyser, zdobywca wielu nagród filmowych. Początkowo realizował filmy dokumentalne we współpracy z filmowcem Vincentem Moonem i artystą Pierrem Huyghe. W 2009 roku założył studio filmowe Providences. W 2011 roku wyreżyserował i wyprodukował In Situ, długometrażowy film dokumentalny o interwencjach artystycznych w przestrzeni miejskiej w Europie. Film otrzymał nagrodę dla najlepszego dokumentu cyfrowego na festiwalu IDFA w Amsterdamie oraz nagrodę dla najlepszego dokumentu na festiwalu Doc Fest w 2012. W 2015 Viviani wyreżyserował i wyprodukował W stanie zawieszenia, esej dokumentalny i podróż do wnętrza otchłani internet. Premierowe pokazy filmu odbyły się listopadzie 2015 roku na festiwalu CPH:DOX w Kopenhadze i IDFA w Amsterdamie w ramach konkursów z sekcji międzynarodowej.
Antonio Tibaldi – reżyser urodzony w Melburne w Australii i osiadły w Nowym Jorku. Pracował jako scenarzysta i reżyser w Europie, Australii i Ameryce Północnej. Jego filmy były prezentowane na festiwalach w Berlinie, Sundance, San Sebastian i Rotterdamie oraz dystrybuowane przez takie firmy, jak: Miramax czy Warner Bros. W 2004 roku Antonio Tibaldi rozpoczął współpracę z Departamentem Informacji Publicznej ONZ, realizując filmy na trudne tematy, odsłaniające przemilczaną dotąd problematykę z krajów Ameryki Południowej i Centralnej, Afryki i Azji. Podczas 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity będzie można zobaczyć wyreżyserowany przez niego film Krzesło ojca twego.
Arto Halonen (1964) – reżyser i producent filmów dokumentalnych i fabularnych, znany i nagradzany w rodzinnej Finlandii i zagranicą. W filmach porusza problematykę społeczną. Księżniczka, pierwszy film długometrażowy Halonena, obejrzało ponad 300 tyś. widzów w Finlandii. Film odniósł jeden z największych sukcesów kasowych w fińskim kinie ostatniej dekady. Patriota, ostatni film Halonena, miał premierę w grudniu 2013 roku. Prawa do jego dystrybucji sprzedano w 24 krajach. Dokumenty Halonena zawsze prowokowały do debaty publicznej i były nagradzane na forum międzynarodowym. Cień świętej księgi, jeden z najczęściej dystrybuowanych na świecie fińskich filmów dokumentalnych, zdobył nagrodę Europejskiej Akademii Filmowej dla najlepszego filmu dokumentalnego 2008 roku. W tym samym roku na festiwalu w Salonikach reżyserowi przyznano nagrodę za całokształt twórczości. W uzasadnieniu nazwano go jednym z najważniejszych dokumentalistów swoich czasów, podkreślając, że swoją twórczością przyczynia się do rozwoju kina dokumentalnego na świecie. Podczas 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity będzie można zobaczyć wyreżyserowany przez niego film Biały gniew
Bartek Dziadosz – filmowiec i teoretyk mediów. Wspólnie z Colinem MacCabe, Tildą Swinton i Christopherem Rothem wyreżyserował film Pory roku w Quincy: cztery portrety Johna Bergera, cykl esejów filmowych składający się na portret jednego z najważniejszych krytyków sztuki w Anglii, autora „Sposobów widzenia” i nagradzanej powieści „G”. Bartek Dziadosz zadebiutował filmem o myśli socjologicznej Zygmunta Baumana The Trouble with Being Human These Days (2013). Obecnie uczy sztuki eseju filmowego na Uniwersytecie Londyńskim, bada teorię montażu i kieruje laboratorium audiowizualnym Derek Jarman Lab w Birkbeck College.
Bartosz Konopka (1972) – reżyser i scenarzysta filmowy. Jest absolwentem filmoznawstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz reżyserii na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego. Już jego pierwszy autorski film Trójka do wzięcia uzyskał uznanie. Jest autorem filmów: Królik po berlińsku, Lęk wysokości czy Sztuka znikania. Za swoje filmy otrzymał wiele nagród na festiwalach w Polsce i zagranicą. W 2010 roku jego krótkometrażowy film dokumentalny Królik po berlińsku został nominowany do Oscara®. Pomysł na film zrodził się po spotkaniu z Marcelem Łozińskim, który opowiadał o królikach żyjących między murami. Bartek Konopka jest członkiem Polskiej Akademii Filmowej, Europejskiej Akademii Filmowej. Należy również do Rady Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. Podczas 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity będzie można zobaczyć wyreżyserowany przez niego film Droga do mistrzostwa.
Pedagog, publicysta, producent, reżyser filmu Energia do zmiany (Power to Change). Po dwóch latach jako dyrektor zarządzający wędrującej grupy teatralnej Berliner Compagnie i krótkim epizodzie jako korespondent zagraniczny dla niemieckiej telewizji ARD założył w 1989 fechnerMEDIA GmbH. Firma promuje zrównoważony rozwój i zdobyła wiele międzynarodowych nagród za swoje filmy dokumentalne i kampanie PR. Po wyprodukowaniu ponad 50 filmów telewizyjnych, Fechner wyprodukował w 2010 swój pierwszy pełnometrażowy film dokumentalny pt. Czwarta rewolucja (The Fourth Revolution – Energy Autonomy).
Daniel Cross – dokumentalista i założyciel EYESTEELFILM w Montrealu, jednej ze 100 najlepszych firm produkcyjnych non-fiction według czasopisma „Real Screen Magazine”. Wykładowca i były kierownik Mel Hoppenheim School of Cinema na uniwersytecie Concordia. Zasiada także w radzie uczelni i zawiaduje pracami badawczymi w dziedzinie interaktywnej kinematografii dokumentalnej. Jego najnowszy pełnometrażowy film dokumentalny, I Am the Blues, zaprezentowany został na festiwalu w Amsterdamie, a następnie na SXSW, Hot Docs. Pokazany zostanie również w programie 13. edycji festiwalu Docs Against Gravity. Cross wsławił się pełnometrażowymi filmami o problemach osób bezdomnych The Street, S.P.I.T., a także interaktywnym cyfrowym filmem dokumentalnym Homeless Nation. Jest także koproducentem wyróżnionych nagrodami Genie filmów W górę Jangcy oraz Ostatni pociąg, który otrzymał również 2 nagrody Emmy. Wśród wyprodukowanych przez firmę Crossa filmów dokumentalnych są Odprogramowani Mii Donovan, Chameleon, Jingle Bell Rocks, Fruit Hunters, RIP: A Remix Manifesto, Taqwacore: the Birth of Punk Islam, Chiny: waga ciężka, Inside Lara Roxx oraz Forest of the Dancing Spirits.
Jeden z bohaterów filmu Ludzie gwiazd. Angielski astronom i astrofizyk, były prezes Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego. Znany jest ze swoich teorii mówiących, że w centrach galaktyk znajdują się olbrzymie czarne dziury. Był członkiem grupy astronomów określanych jako „Siedmiu Samurajów” (David Burstein, Roger Davies, Alan Dresser, Sandra Faber, Donald Lynden-Bell, Robert J. Terlevich, Gary Wegner), którzy postulowali istnienie Wielkiego Atraktora – czyli olbrzymiego skupiska galaktyk, które wpływa na ruch naszej Galaktyki i całej Supergromady Lokalnej. Donald Lynden-Bell jest laureatem Medalu Eddingtona (1984), Złotego Medalu Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego (1993) i Bruce Medal (1998). W roku 2000 otrzymał nagrodę Henry Norris Russell Lectureship przyznaną przez American Astronomical Society. Na jego cześć asteroidę 18235 nazwano Lynden-Bell.
Dryden Goodwin – brytyjski artysta, którego praktyki artystyczne obejmują rysunek w połączeniu z fotografią i wideo. Goodwin tworzy instalacje, filmy krótkometrażowe, projekty w przestrzeni publicznej, sieci internetowej, sitodruki i ścieżki dźwiękowe. Prace Goodwina pokazywane były w Wielkiej Brytanii i na świecie w galeriach Tate Modern, Tate Britain, Tate Liverpool czy Narodowej Galerii Portretów w Londynie, a także na Biennale w Wenecji i w Fundacji Husselblad w Göteborgu. Są częścią kolekcji MoMA w Nowym Jorku, kolekcji Tate i Narodowej Galerii Portretów w Londynie. Filmy krótkometrażowe Goodwina pokazywane były przez Channel 4, MTV, RAI i SWR oraz na wielu festiwalach międzynarodowych. Niewidzialne. Istota patrzenia to jego pierwszy długometrażowy esej filmowy.
Du Haibin (1972) – reżyser urodzony w Xian w Chinach, studiował na Pekińskiej Akademii Filmowej. Along the Railway, najpopularniejszy film Du Haibina, otrzymał wyróżnienie podczas festiwalu w Yamagata, A Stone Mountain, opisujący pracę robotników w chińskich kamieniołomach, był prezentowany na festiwalu w Busan i otrzymał Dongseo Asia Fund. W 2009 Du Haibin otrzymał nagrodę dla najlepszego filmu dokumentalnego w sekcji Orizzonti na festiwalu w Wenecji za film 14:28 opisujący historię ludzi ocalałych po trzęsieniu ziemi w Syczuanie. Du Haibin jest jednym z najaktywniejszych reżyserów kina dokumentalnego w Chinach. Podczas 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity będzie można zobaczyć wyreżyserowany przez niego film Młody patriota.
Edgar Pêra (1960) – nazywany „najbardziej indywidualistycznym portugalskim filmowcem”, jest także eseistą, pisarzem i autorem powieści graficznych. Stworzył ponad 100 filmów kinowych i telewizyjnych, jego dzieła ukazują się również na kino-koncertach, pokazach tańca teatralnego, w galeriach, internecie i innych mediach. Karierę zaczął jako scenarzysta, ale natchniony twórczością Dzigi Wiertowa kupił kamerę w 1985 roku i do dziś nie przestaje filmować. W pierwszej fazie pracy filmowej Pêra kręcił swoje kino-pamiętniki (głównie z udziałem zespołów rockowych i neuropunków); jej szczytowym punktem jest „The City of Cassiano” z 1991 r. Jego pierwszy pełnometrażowy film, Manual of Evasion LX94, obwołano „dającym do myślenia eksperymentem, który ma szansę stać się filmem kultowym”. Pêra zapytał o naturę czasu trzech wiodących amerykańskich pisarzy kontrkulturowych: Terence’a McKennę, Roberta Antona Wilsona, i Roberta Ruckera. W 1996 roku wspólnie z pisarzem Manuelem Rodriguesem założył transmedialną przestrzeń twórczą o nazwie Akademia Luzoh-Galaktica. Przez 4 lata montował pełnometrażowy The Window (Don Juan Mix), którego premiera odbyła się na festiwalu w Locarno w 2001 roku; w tym okresie wyprodukował i wyreżyserował także kilka filmów z udziałem studentów. Od tamtej pory w dziełach Pêry widać zwrot w stronę kina bardziej emocjonalnego, choć wciąż osadzonego w estetyce transrealizmu i przepełnionego ekscentrycznym humorem. W 2011 roku Pêra zaczął tworzyć filmy 3D. Oprócz kinopamiętników w 3D nakręcił między innymi Cinesapens, Stillness, Lisbon Revisited i The Cavern. Ostatnia retrospektywa jego twórczości odbyła się w Seulu, a najnowszy pełnometrażowy film 3D, Widz zadziwiony, ukazał się na festiwalu w Rotterdamie w 2016 roku.
Eliza Kubarska – reżyserka i producentka. Założyła własną firmę produkcyjną Vertical Vision Film Studio, w ramach której wyprodukowała film Co się wydarzyło na wyspie Pam, którym zasłynęła w świecie filmowym. Studiowała na Wydziale Rzeźby i Wydziale Sztuk Wizualnych na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W latach 2001-2004 reżyserowała i produkowała artystyczne instalacje wideo oraz filmy krótkometrażowe. Jej film Mama, tata i ja zdobył wiele nagród i wyróżnień na festiwalach na świecie. Swoje prace artystyczne pokazywała w prestiżowych galeriach w Polsce. Jest znaną alpinistką i podróżniczką. Podczas 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity będzie można zobaczyć wyreżyserowany przez nią film K2. Dotknąć nieba.
Erik Gandini (1967) – szwedzko-włoski reżyser, scenarzysta, producent filmowy i jeden ze współzałożycieli firmy produkcyjnej ATMO. W wieku 19 lat przeniósł się do Szwecji, by zacząć naukę w szkole filmowej i uniknąć służby wojskowej we Włoszech. Z dyplomem magistra wydziału filmowego Uniwersytetu w Sztokholmie zaczął pracować jako dokumentalista. Na potrzeby Sveriges Television powstał pierwszy wyreżyserowany i wyprodukowany przez niego film Raja Sarajevo – nakręcona małą kamerą Hi-8 historia czwórki młodych przyjaciół próbujących przetrwać w koszmarnych realiach oblężonego miasta. W 2001 wspólnie z Tarikiem Salehem wyeżyserował Sacrificio – Who Betrayed Che Guevara?, film o Ciro Bustosie, argentyńskim poruczniku Che Guevary, często obwinianym o doprowadzenie do śmierci rewolucjonisty. Nadprodukcja. Terror konsumpcji to filmowa odyseja po niszczycielskich stronach kultury konsumpcji kręcona przez 3 lata w Szwecji, USA, Chinach, Indiach, Włoszech, na Kubie oraz Węgrzech, okrzyknięta „globalną apokaliptyczną satyrą w takt muzyki”. Jego następny film „GITMO – nowe prawa wojny”, stworzony we współpracy z Tarikiem Salehem obraz o więzieniu w zatoce Guantanamo, ukazał się na festiwalu IDFA w 2005 roku. Pełnometrażowy film Wideokracja z 2009 roku odniósł najwięcej sukcesów ze wszystkich dotychczasowych dzieł Erika Gandiniego. Reżyser bada w nim sytuację Włoch doprowadzonych na skraj moralnego rozpadu pod rządami Silvio Berlusconiego. Gdy film ukazał się na festiwalu w Wenecji, państwowa telewizja RAI zabroniła emisji jego reklam, co wywołało poruszenie także poza granicami Włoch. Wideokracja już w pierwszy weekend w dystrybucji trafiła na 4. miejsce listy najbardziej kasowych włoskich filmów. Na festiwalu filmowym w Toronto otrzymała nagrodę krytyków dla najlepszego filmu dokumentalnego. Jego najnowszy film Szwedzka teoria miłości będzie pokazywany podczas 13. edycji festiwalu Millenium Docs Against Gravity.
Ester Gould (1975) – urodzona w Szkocji reżyserka filmów dokumentalnych. Mieszka i pracuje w Amsterdamie. Studiowała film i dziennikarstwo. Karierę rozpoczęła, pracując jako researcher i scenarzystka dla uznanej reżyserki Heddy Honigmann. Od 2005 roku reżyseruje własne filmy dokumentalne. W jej twórczości na stałe powracają takie tematy, jak: tożsamość i proces starzenia się. Jej pierwszy długometrażowy film dokumentalny pt. Shout, współreżyserowany z Sabine Lubbe Bakker i kręcony w Izraelu i Syrii, zdobył nagrodę dla najlepszego filmu dokumentalnego na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Londynie w 2010. W 2013 roku współreżyserowała „Tough Cookies”, serię poświęconą dzieciom-opiekunom innych, która zdobyła nagrodę Rockie Award dla najlepszego dziecięcego filmu dokumentalnego na festiwalu BANFF w 2014 roku oraz nagrodę jurorów na festiwalu Cinekid. Dziwny romans z własnym ego to drugi pełnometrażowy film dokumentalny reżyserki. Jego premiera odbyła się w listopadzie 2015 roku na festiwalu w Amsterdamie. Film zdobył nagrodę dla najlepszego duńskiego filmu dokumentalnego oraz nagrodę EDA dla najlepszego filmu dokumentalnego wyreżyserowanego przez kobietę. Ostatni film Ester Gould Strike a Pose (2016) – współreżyserowany z Reijer Zwaan, miał swoją premierę na Berlinale w 2016 roku, gdzie zdobył drugą nagrodę publiczności.
Eva Küpper (1984) – belgijska dokumentalistka. W 2009 roku ukończyła Królewską Akademię Sztuk Pięknych (KASK) w Gandawie; międzynarodowa premiera jej pracy dyplomowej, pełnometrażowego dokumentu Co kryje imię, miała miejsce na festiwalu Hot Docs w Toronto. Film zdobył nagrodę IDFA za najlepszy studencki film dokumentalny w 2010 roku. Po Co kryje imię Eva wyreżyserowała i nakręciła 52-minutowy film dokumentalny King and Queen of Hearts dla CANVAS, kanału kulturalnego belgijskiej TV. Między 2012 a 2014 wspólnie z niemiecko-kanadyjskim reżyserem Thomasem Wallnerem napisała i wyreżyserowała film Gardenia – zanim opadnie ostatnia kurtyna, wyróżniony w 2014 roku nagrodą specjalną jury festiwalu Hot Docs. Film otrzymał do tej pory ponad 8 innych nagród, w tym we wrześniu 2015 r. nagrodę Ensor (flamandzkiego Oscara) za najlepszy film dokumentalny i został zaprezentowany na ponad 45 festiwalach na całym świecie. Od 2013 roku Eva pracuje nad nowym pełnometrażowym kreatywnym filmem Blue to the Bone, który ukaże się w lecie 2016 roku. Na 2017 rok planowana jest produkcja opracowywanego obecnie Dark Rider, ambitnego filmu dokumentalnego, którego akcja toczy się w Edynburgu. Oprócz pracy twórczej Eva zajmuje się także nauczaniem – od 2011 roku wykłada techniki produkcji audiowizualnej na uniwersytecie w Gandawie. Jest członkinią zarządu Flamandzkiego Stowarzyszenia Autorów i często zasiada w jury na międzynarodowych festiwalach filmowych.
Friedrich Moser – reżyser, producent i operator filmowy. Ukończył studia magisterskie na wydziale historii i germanistyki na Uniwersytecie w Salzburgu. W latach 1998-2000 był dziennikarzem telewizyjnym w Bolzano. W 2001 roku założył firmę blue+green communication. W 2008 roku ukończył Documentary Campus, europejskie warsztaty filmu non-fiction, i zaczął kręcić filmy dokumentalne na rynek międzynarodowy. Od 1999 roku zajmuje się pisaniem, reżyserowaniem, zdjęciami i produkcją filmów dokumentalnych – jest autorem ponad 20 filmów. Moser prowadził również wykłady z historii i filmów dokumentalnych na wydziale historii społecznej i ekonomicznej Uniwersytetu w Wiedniu oraz zajęcia z realizacji wideo w szkole grafiki komercyjnej w Bressanone we Włoszech. Podczas 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity będzie można zobaczyć wyreżyserowany przez niego film Dobry Amerykanin.
Grant Gee – filmowiec z Brighton. W 2015 roku na festiwalu w Wenecji odbyła się premiera jego najnowszego filmu paradokumentalnego, Muzeum niewinności, na podstawie scenariusza autorstwa noblisty Orhana Pamuka. Wśród jego dzieł znajdują się także Cierpliwość według Sebalda i Joy Division, laureat nagrody Griersona za najlepszy dokument kinowy w 2008, Mojo Vision Award w 2009, Sound and Vision Award na festiwalu CPH:DOX w Kopenhadze w 2008 oraz nagrody publiczności na festiwalach w Gdańsku i In-Edit w Barcelonie w 2008 r. Jego film The Western Lands, historia wspinaczki pisarza i wspinacza Jima Perrina na skalną kolumnę Old Man of Hoy, zwyciężył w kategorii filmów krótkometrażowych na festiwalu filmowym w Banff w 2007 r. W poprzednim życiu Gee wyreżyserował wiele teledysków, w tym słynny klip do No Surprises grupy Radiohead.
Inna Denisova – dziennikarka i reżyserka urodzona na Krymie. Będąc dzieckiem, w okresie rozpadu ZSRR, wraz z rodzicami przeprowadziła się do Moskwy. Jej rodzice byli nauczycielami i tłumaczami języków obcych, nigdy nie podróżowali zagranicę i cieszyli się z zachodzących zmian. Po ukończeniu studiów z zakresu literatury rosyjskiej na Państwowym Uniwersytecie Moskiewskim Inna pracowała jako reporterka, następnie jako krytyk filmowy i montażystka. W 2007 roku rozpoczęła edukację w szkole dla reżyserów i scenarzystów (High Courses of Script-Writers and Directors), gdzie studiowała scenariopisarstwo. Film Powrót do domu opisujący życie w Republice Krymu, która od 2014 roku jest częścią Federacji, jest pierwszym filmem dokumentalnym reżyserki i został oparty na jej osobistym doświadczeniu.
Jakub Gottschau – reżyser i właściciel Express-TV-Production (niezależnej firmy z Kopenhagi specjalizującej się w produkcji filmów dokumentalnych przeznaczonych dla duńskiej i międzynarodowej publiczności). W ciągu 18 lat działalności wyprodukował wiele nagradzanych serii dokumentalnych, które pokazywane były w ponad 50 krajach m.in.: Late Lessons from Early Warnings poświęconą problemom środowiska naturalnego czy Bringing Life to Space o ludzkim pragnieniu, by osiedlić się gdzieś w przestrzeni kosmicznej. Wyprodukował i wyreżyserował dla kanału DR ambitną serię 100 lat imigracji, która zdobyła Oscar® dla najlepszej duńskiej produkcji roku. Jego ostatnie produkcje to Cyberwar badający media społeczne w krajach represyjnych; When the Ice Disappears o Arktyce oraz prezentowany na 13. Edycji Millennium Docs Against Gravity film pt. Facebookistan.
Jean Perret (1952) – studiował na uczelniach w Zurychu i Genewie. Tematem jego pracy magisterskiej z historii współczesnej były szwajcarskie filmy dokumentalne z lat 30. ubiegłego wieku. Od tego czasu napisał wiele artykułów do gazet, czasopism i książek. Wykładał semiotykę i teorię kina, pracował w publicznym radiu i zajmował się emisją niezależnych filmów dokumentalnych w telewizji. Kierował także sekcją dokumentalną festiwalu w Locarno. W 1995 roku został dyrektorem festiwalu Visions du Réel w Nyon. W 2010 roku postanowił podjąć pracę na Haute école d’Art et de Design w Genewie, gdzie prowadzi wydział filmowy/cinéma du réel.
Jerzy Śladkowski (1945) – reżyser, ukończył Wydział Filologii Klasycznej na Uniwersytecie w Toruniu, a w 1973 roku – Wydział Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1972 roku pracował w Telewizji Polskiej jako reporter oraz realizator reportaży i filmów dokumentalnych. W 1982 roku wyjechał z Polski i osiadł w Szwecji, gdzie mieszka i pracuje do dziś. Realizuje filmy dokumentalne dla Telewizji Szwedzkiej i Szwedzkiego Instytutu Filmowego, współpracuje też z telewizjami fińską, duńską i norweską. Od 1993 roku jest współpracownikiem niemieckiej telewizji publicznej ZDF i satelitarnego programu ARTE. Od wyjazdu z Polski zrealizował ponad 30 filmów dokumentalnych o tematyce społecznej. Członek Europejskiej Akademii Filmowej (EFA). Podczas 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity będzie można zobaczyć wyreżyserowany przez niego film Don Juan.
Kaspar Astrup Schröder (1979) – duński reżyser, projektant i artysta wizualny. Choć mieszka w Kopenhadze, często pracuje w Azji. Jego twórczość wizualna i muzyczna prezentowana była w Kopenhadze, Amsterdamie, Brukseli, Nowym Jorku, Shenzhen i Tokio. Wyreżyserowane przez niego pełnometrażowe filmy dokumentalne znalazły się w dystrybucji międzynarodowej. Film City Surfers (2007) otrzymał nagrodę dla najlepszego duńskiego filmu na festiwalu D.A.F.F, Wynalazki Doktora NakaMats (2009) zaprezentowany został w sekcji: dokumenty średniego metrażu na festiwalu w Amsterdamie, a Pokonaj przestrzeń (2010), eksplorujący temat parkuru i wolnego biegu (ang. free running) w sekcjach Panorama i DOC U również na festiwalu w Amsterdamie. W 2012 roku Schröder wyreżyserował film Wynajmij rodzinę Sp. z o.o.. o japońskiej rodzinie, która trudni się wynajmowaniem fałszywych krewnych klientom.
Kaspar Stracke (1967) – artysta i twórca filmowy, którego cechuje interdyscyplinarność. Jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Braunschweig w Niemczech, gdzie studiował film eksperymentalny i fotografię. Studiował także film i filozofię w New School for Social Research w Nowym Jorku. Obecnie prowadzi wykłady z zakresu sztuki współczesnej i obrazu ruchomego na Akademii Sztuk Pięknych w Helsinkach. Jego filmy, wideo i instalacje poruszają problemy kina, architektury i urbanizmu. Pokazywane były na świecie m.in. w MoMA, The Whitney Museum, Yerba Buena Center for the Arts, Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia i ZKM. Stracke jest aktywnym członkiem The Thing, centrum sztuki i kultury internetowej z siedzibą w Nowym Jorku. Od 2005 do 2013 roku Kaspar Stracke był jednym z dyrektorów video_dumbo, międzynarodowego festiwalu i wystawy obrazów ruchomych w Nowym Jorku. W 2014 roku wraz z Gabrielą Monroy był kuratorem 60. Seminarium Filmowego Roberta Flaherty’ego. Obecnie pracuje nad książką „GODARD/BOOMERANG” na temat współczesnych artystów odwołujących się do filmów, teorii i estetyki Godarda. Książka pojawi się latem 2016 roku. Jego najnowszy film Czas/POZA KONTROLĄ prezentuje grupę ekspertów zajmujących się tematyką czasu: fizyków, filozofów, teoretyków kultury i artystów, którzy wyspecjalizowali się w zagadnieniach związanych z czasem i jego przebiegiem. Film pomaga zrozumieć koncept czasu, oferując zachwycające wizualnie momenty.
Larry Loewninger – reżyser i doświadczony realizator dźwięku, współtwórca filmów i teledysków najróżniejszych stylów i gatunków. Autor serii artykułów dla magazynu „Independent” o udźwiękowieniu i produkcji dźwiękowej. Uczestniczył w wielkich i małych projektach. Współreżyser i współproducent filmu Przy Planty 7/9, który będzie miał premierę podczas 13. Edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity.
Liubov Durakova (1986) – urodzona w Charkowie na Ukrainie. Studiowała inżynierię naftową i kopalnictwo na Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym im. M.W. Łomonosowa i reżyserię dokumentalną na Państwowym Uniwersytecie Teatru, Filmu i Telewizji im. I. Karpenki–Karego na Wydziale Reżyserii Kina Dokumentalnego w Kijowie. W 2015 roku otrzymała stypendium Gaude Polonia, rozpoczynając studia na Wydziale Reżyserii dokumentalnej w Szkole Wajdy w Warszawie.
Jej wybrana filmografia: Volodka (2011), Kiev from Dawn till Dusk (2011), Teacher of History (2012), Sister Zo (2014) Alisa w krainie wojny (2015).
Łukasz Wolf – syn Dobrosławy Miodowicz-Wolf, etnografki, alpinistki i himalaistki, która zginęła w Karakorum podczas zejścia po próbie zdobywania szczytu K2 oraz Jana Wolfa, wybitnego alpinisty, który zginął w Tatrach. Jeden z bohaterów filmu K2. Dotknąć nieba w reżyserii Elizy Kubarskiej prezentowanego podczas 13 edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity.
Mantas Kvedaravicius (1976) jest litewskim reżyserem i naukowcem, absolwentem antropologii kulturowej na Uniwersytecie Oksfordzkim oraz doktorantem i wykładowcą kultury wizualnej i teorii krytycznej na Uniwersytecie w Wilnie. Kvedaravicius prowadził także zajęcia z religioznawstwa, prawa i politologii w Nowym Jorku. Od 2006 r. zajmuje się badaniami nad torturami i porwaniami w górach Północnego Kaukazu. Jego filmowym debiutem był Barzakh. Następnie Kvedaravicius nakręcił Mariupol – wyświetlony podczas Berlinale 2016 dokument o trudach życia w mieście położonym na linii frontu w ukraińskiej wojnie domowej.
Marek Gajczak – studiował na wydziale operatorskim w Łódzkiej Szkole Filmowej, ukończył również warsztaty operatorskie Masterclass for DOP w Budapeszcie. Już jako student otrzymał wiele międzynarodowych nagród. Jego etiudę Sposób na Moravię pokazywano podczas przeglądu młodych talentów na festiwalu w Cannes. Otrzymała też Srebrną Kijankę na festiwalu Camerimage. Marek Gajczak jest autorem zdjęć do filmu fabularnego Antychryst (reż. Adam Guziński) nagrodzonego za zdjęcia na festiwalu European Short Film w Stuttgart-Ludwigsburg. Film był także zgłoszony do Oscara® po otrzymaniu Grand Prix na festiwalu w Bilbao w 2002 roku. Pod powierzchnią to jego fabularny pełnometrażowy debiut reżyserski i scenariopisarski. Współpracował z Telewizją TVN i Telewizją Polską. Obecnie pracuje głównie jako autor zdjęć oraz reżyser filmów dokumentalnych i fabularnych. Podczas 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity będzie można zobaczyć współreżyserowany przez niego film Jarocin. Po co wolność
Marta Minorowicz (1979) – reżyserka filmów dokumentalnych. Studiowała na Uniwersytecie Jagiellońskim, ukończyła kurs dokumentalny w Mistrzowskiej Szkole Reżyserii Filmowej Andrzeja Wajdy. Jej film Kawałek lata (2010) otrzymał nagrody na festiwalu w Clermont‑Ferrand, DOK Leipzig i Festiwalu Mediów „Człowiek w zagrożeniu”. jej najnowszy film Zud będzie prezentowany podczas 13 edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity.
Daniel van der Velden i Vinca Kruk współtworzą kolektyw Metahaven. Początkowo zajmowali się grafiką eksperymentalną. Zwrot w kierunku sztuki i ruchomego obrazu był naturalną konsekwencją poszukiwań w obszarze estetyki, polityki i internetu. Współpracowali z takimi organizacjami, jak WikiLeaks czy Independent Diplomat. Wyprodukowali teledysk dla progresywnej gwiazdy muzyki EDM, Holly Herdon. Wśród publikacji Metahaven znajdują się: Uncorporate Identity (2010), Can Jokes Bring Down Governments? (2013) i Black Transparency (2015). Zrealizowany przez nich film Rozszerzenie. Propaganda o propagandzie miał premierę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Rotterdamie 2016. Kruk i Van der Velden wykładają w European Graduate School w Saas-Fee w Szwajcarii, Yale School of Art, Sandberg Institute i ArtEZ Academy of Arts. Ich prace są pokazywane i publikowane na całym świecie.
Mia Donovan – nagradzana reżyserka związana z EyeSteelFilm w Montrealu w Kanadzie. Jej pierwszy film dokumentalny Inside Lara Roxx (2011) ukazuje byłą gwiazdę porno Larę Roxx w ciągu pięciu burzliwych lat oraz jej wysiłki, by na nowo zbudować własną tożsamość i odzyskać wiarę w przyszłość. Odprogramowani (2015) to film zainspirowany porwaniem i przeprogramowaniem umysłu jej przyrodniego brata dokonanego przez słynnego Teda Patricka, zwanego „Czarną Błyskawicą”. Reżyserka przygląda się okresowi amerykańskiej historii, który cechowała moralna panika związana z praniem mózgu oraz temu jak wysiłki człowieka, który zajmował się przeprogramowaniem ludzi przez jednych uznawane były za heroiczne, a innych pokrętne.
Michał Jaskulski – operator filmowy, reżyser. Studiował na Wydziale Operatorskim i Realizacji Telewizyjnej PWSFTviT w Łodzi. Twórca teledysków, autor zdjęć licznych filmów fabularnych i dokumentalnych. Współreżyser i współproducent filmu dokumentalnego Przy Planty 7/9, który będzie miał premierę podczas 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity.
Mirosław Dembiński (1959) – reżyser i producent. Ukończył matematykę na Uniwersytecie w Toruniu i reżyserię w Szkole Filmowej w Łodzi, gdzie od 1990 roku uczy filmu dokumentalnego. Zrealizował blisko 30 filmów i seriali (głównie dokumentalnych), za które otrzymał wiele nagród na międzynarodowych festiwalach filmowych. Do najważniejszych jego filmów należą: „Mój mały Everest” – etiuda o wspinaczce górskiej; „Pomarańczowa Alternatywa” – o ulicznych happeningach w komunistycznej Polsce; „Owoce ziemi czarnej” – na temat zatrucia środowiska; „Wezwanie” – film oparty na głośnym procesie przeciw lekarce pogotowia; „Ikar” – portret paralotniarza, który zginął tragicznie; „Trzeba żyć” – serial o ludziach walczących z nałogiem; „Wspólny lot” – historia sparaliżowanego paralotniarza; „Zwycięzcy i przegrani” – film o mistrzostwach świata w piłce nożnej dla ludzi bezdomnych; „Praszczur” – portret 80-letniego, aktywnego paralotniarza; „Krasnoludki jadą na Ukrainę” – film o pomarańczowej rewolucji z perspektywy młodych Polaków; „Lekcja Białoruskiego” – na temat protestu młodych Białorusinów przeciw sfałszowaniu wyborów prezydenckich w 2006 roku; „Muzyczna partyzantka” – o młodych, białoruskich, zespołach rockowych, przeciwnych reżimowi prezydenta Łukaszenki.
Monika Pawluczuk – reżyserka dokumentalna, która zasłynęła m.in. etiudą filmową Modelki (2007), filmami dokumentalnymi To ty się zmień (2007) czy Kiedy będę ptakiem (2013). Studiowała amerykanistykę oraz dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Ukończyła też program dokumentalny DOK PRO w Szkole Wajdy. Pracowała jako dziennikarka telewizyjna oraz producentka. Jest współautorką (wraz z Katarzyną Miller) książki p.t. „Być kobietą i nie zwariować. Opowieści psychoterapeutyczne”, która została przetłumaczona na wiele języków. Jej najnowszy film Koniec świata zostanie zaprezentowany podczas 13. Millennium Docs Against Gravity Film Festival.
Nelly Ben Hayoun projektuje dla ciebie ekstremalne przeżycia, byś we własnym salonie mogła zostać astronautą, podczas gdy w twoim kuchennym zlewie tworzy się ciemna energia, a na kanapie wybucha wulkan. Ben Hayoun prowadzi w Londynie interdyscyplinarne studio designu „Willy Wonka”, które opracowuje subwersywne wydarzenia i przeżycia. Jej misja: wnieść chaos, subwersję, krytyczne myślenie i nieład w naukowy i cyfrowy świat.
W 2013 r. Ben Hayoun znalazła się na stworzonej przez magazyn Icon liście 50 międzynarodowych projektantów kształtujących przyszłość. Jest kierowniczką ds. doznań w We Transfer, projektantką przeżyć w instytucie SETI (Search for Extraterrestrial Intelligence) i członkinią Międzynarodowej Federacji Astronautycznej. W 2014 r. magazyn Wired przyznał jej grant Wired Innovation Fellowship za dotychczasowe dokonania i ich „znaczny wpływ na świat”.
Nikolaus Geyrhalter (1972) jest austriackim filmowcem – reżyserem, producentem, scenarzystą i operatorem licznych filmów dokumentalnych. W wieku 22 lat założył własną wytwórnię filmową. Fakt, że Geyrhalter zawsze staje za kamerą w swoich filmach, odciska na jego dziełach niepowtarzalne piętno twórcy. Geyrhalter bez komentarza słucha ludzi i przestrzeni, pozostawiając widzom swobodę interpretacji. Jego filmy otrzymały wiele nagród na międzynarodowych festiwalach. Dokumentalny debiut Geyrhaltera, Washed Ashore (1994), opowiadał o życiu na brzegach Dunaju. Prypeć (1999) pokazywała mieszkańców okolic zamkniętej strefy wokół Czarnobyla. Nasz chleb powszedni (2005) bada mechaniczną produkcję chleba. 7915 Km (2008) pokazuje losy rajdowców i mieszkańców terenów wzdłuż trasy rajdu Paryż-Dakar. Jego najnowszy film, Homo sapiens (2016), został wybrany na Forum Berlinale.
Wywiad z reżyserem przeprowadzony dla Notesu.na.6.tygodni przeczytasz tu: Po człowieku – Nikolaus Geyrhalter rozmawia z Pauliną Jeziorek
Patryk Rebisz (1980) – reżyser i operator, pochodzący z Polski. Współpracował przy realizacji setek produkcji, w tym: ponad dziesięciu filmach długometrażowych, licznych wideoklipach, reklamach i programach telewizyjnych. Jego film krótkometrażowy: Between you and me zdobył nagrody na forum międzynarodowym i został doceniony za oryginalne wykorzystanie w nim fotografii. Jako nastolatek Patryk przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie studiował malarstwo w prestiżowej szkole Cooper Union School of Art, by wkrótce zamienić pędzel na kamerę. Film Na barkach lwa to jego pełnometrażowy debiut reżyserski i operatorski. Interesuje go w jaki sposób forma kształtuje percepcję świata i to, że nasza percepcja nie zależy wyłącznie od nas samych.
Pieter-Jan De Pue (1982) – niezależny twórca filmowy i fotograf. Studiował na Akademii Filmowej RITS w Brukseli. Pracował jako reżyser reklam i tym czasie tworzył swój pierwszy pełnometrażowy film dokumentalny pt. Kraina oświeconych. W tym celu przez długi okres podróżował po Afganistanie, fotografując kraj i mieszkających w nim ludzi dla takich organizacji, jak: Czerwony Krzyż, Caritas International, UN oraz międzynarodowych organizacji zajmujących się odminowaniem tego kraju. Jego prace fotograficzne poświęcone Afganistanowi i Azji Centralnej były publikowane w Weekend Knack, Le Monde, DeMorgen, De Standaard oraz prezentowane w licznych galeriach i muzeach jak: Photo Museum w Antwerpii, deBuren w Brukseli czy paryskim Instytucie Kultur Islamu. W tym czasie pracował też jako fotograf dla projektów wydawniczych czy muzeów. Jest związany z niemiecką agencją fotograficzną LAIF.
Raffaele Pinto (1951) – urodzony w Neapolu, studiował na Uniwersytecie w Neapolu i Pizie. Jest profesorem Filologii Romańskiej na Uniwersytecie Barcelońskim. Jest także przewodniczący instytucji prowadzącej badania nad twórczością Dantego Alighieri „Societat Catalana d’Estudis Dantescos”, koordynatorem seminarium poświęconego psychoanalizie, kinu i literaturze „Seminario de psicoanálisis, cine y literatura” na Uniwersytecie Barcelońskim i autorem licznych publikacji. Interesuje go przede wszystkim historia i teoria literatury oraz wpływ twórczości Dantego na literaturę i kino. Raffaele Pinto jest bohaterem filmu Akademia muz prezentowanego podczas 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity.
Rama Thiaw – (1978) – mauretańska scenarzystka, reżyserka i producentka. Studiowała ekonomię i film w Paryżu. Obecnie współpracuje z senegalską produkcyjną firmą filmową Boul Fallé Images. Jej pierwszy film dokumentalny Boull fallé: the wrestling way opowiadał o senegalskim ruchu młodzieżowym i przyniósł jej międzynarodowy rozgłos. Jej najnowszy film Tej rewolucji nie będzie w telewizji był pokazany na festiwalu Berlinale w 2016 roku i zaprezentowany zostanie podczas 13. Edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity.
Richard Brouillette (1970) – producent, reżyser, montażysta i programista. W 1989 roku został krytykiem filmowym w montrealskim tygodniku Voir. W latach 1989-1999 pracował w czołowym niezależnym przedsiębiorstwie dystrybucyjnym w Quebecu, nieistniejącym już Cinéma Libre. W 1993 r. założył Casa Obscura, multidyscyplinarną przestrzeń wystawową prowadzoną przez artystów; do dziś organizuje tam cotygodniowe pokazy filmowe. Wyprodukował i wyreżyserował szereg filmów, w tym Too Much is Enough (1995), Carpe Diem (1995), Osaczenie. Demokracja w sidłach neoliberalizmu (2008 r.) oraz Wujek Bernard-lekcje innej ekonomii (2015). Wziął także udział w pracy zbiorowej St-Henri, the 26th of August (2011) i wyprodukował siedem filmów pełnometrażowych (w tym sześć dokumentalnych). W 2014 r. otrzymał nagrodę CALQ dla najlepszego artysty roku w regionie Mauricie.
Ross Lipman jest niezależnym filmowcem i archiwistą. Pracował jako starszy renowator filmów w Film & Television Archive uniwersytetu UCLA. Restaurował m.in. Killer of Sheep Charlesa Burnetta, The Exiles Kenta Mackenzie’ego, nagrodzony Oscarem dokument Czasy Harveya Milka oraz dzieła Charliego Chaplina, Orsona Wellesa, Shirley Clarke, Kennetha Angera, Barbary Loden, Roberta Altmana i Johna Cassavetesa. W 2008 r. otrzymał Preservation Honors, nagrodę przyznawaną przez Anthology Film Archives. Jest trzykrotnym laureatem Heritage Award, przyznawanej przez National Society of Film Critics. Jego artykuły o historii, technologii i estetyce filmowej ukazały się w wielu książkach i czasopismach naukowych. Prezentowane na całym świecie filmowe prace Lipmana znajdują się w zbiorach muzeów i instytucji takich, jak Oberhausen Kurzfilm Archive, budapeszteńskie Balazs Bela Studios, monachijskie Sammlung Goetz, The Academy Film Archive, Anthology Film Archives czy Northeast Historic Film. Przez równoległe pasje Lipmana przeziera jego fascynacja tymczasowością i przemijaniem ludzkich przedsięwzięć. Jego najnowsze renowacje to Eadweard Muybridge, Zoopraxographer Thoma Andersena oraz Crossroads (we współpracy z Conner Family Trust). NIE FILM jest pierwszą pełnometrażową produkcją Rossa Lipmana i Milestone Film.
Siergiej Loznitsa – jeden z największych współczesnych twórców kina autorskiego Europy Wschodniej. Twórca takich filmów, jak Szczęście ty moje, We mgle czy Majdan. Rewolucja godności. Otrzymał wiele prestiżowych nagród, a jego filmy pokazywanego były na najważniejszych międzynarodowych festiwalach m.in. w Cannes, Wenecji i Toronto. Podczas tegorocznego festiwalu pokażemy jego najnowszy film pt. Zmiana, opowiadający o wydarzeniach towarzyszących upadkowi komunizmu w Rosji.
Thomas Tode – pisarz, kurator i reżyser filmowy. Pracuje w Hamburgu. W pracy naukowej i badawczej zajmuje się głównie esejami filmowymi, awangardą radziecką i dokumentem politycznym. Szczególnie interesują go produkcje o architekturze i archeologii oraz filmy „reedukacyjne”. Wśród programów, sympozjów i wystaw, których był kuratorem, znajdują się m.in. „Angesichts des Äußersten: Die Filme über die Befreiung der Konzentrationslager und der lange Schatten der Bilder” (Univ. Hamburg, 2015), „Die erwartete Katastrophe. Luftkrieg und Städtebau 1940–45” (Freie Akademie der Künste, Hamburg, 2013), „PhotoFilm!” (National Gallery of Art, Waszyngton, 2012; Tate Modern, Londyn, 2010) oraz „bauhaus & film” (Barbican Centre, Londyn, 2012; Weimar, Dessau, Berlin, Hamburg 2009) – na potrzeby tej ostatniej Tode dotarł do zapomnianych, uważanych za zaginione instalacji i filmów autorstwa artystów Bauhausu. Wyreżyserował szereg filmów, w tym Die Hafentreppe (1991), Im Land der Kinoveteranen: Filmexpedition zu Dziga Vertov (1996), Hafenstrasse Revisited (2010), and Das Große Spiel: Archäologie und Politik (2011). Książki jego autorstwa to m.in. „Johan van der Keuken: Abenteuer eines Auges” (1987/1992), „Chris Marker – Filmessayist (1997), Dziga Vertov – Tagebücher / Arbeitshefte” (2000), „Dziga Vertov – Die Vertov-Sammlung im Österreichischen Filmmuseum / The Vertov Collection at the Austrian Film Museum” (2006), „Viva Fotofilm – bewegt / unbewegt (2010), Der Essayfilm – Ästhetik und Aktualität” (2011), oraz „bauhaus & film” (2012). Podczas 13. edycji festiwalu Millenium Docs Against Gravity będzie można zobaczyć wyreżyserowany przez niego film Dreams Rewired.
Uldis Cekulis prawie 18 lat temu założył niezależną firmę produkcyjną VFS Films. Wyprodukował blisko 50 kreatywnych filmów dokumentalnych i projektów telewizyjnych, niekiedy również stając za kamerą. Większość jego produkcji – m.in. Roof on the Moonway, Theodore, The Deconstruction of an Artist, Double Aliens, prezentowany podczas 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity Ukraińscy szeryfowie i inne uhonorowano licznymi nagrodami na całym świecie (w tym nominacją do Europejskiej Nagrody Filmowej w 2005 roku w kategorii filmów dokumentalnych za Wymarzone miejsce Laili Pakalniny). Cekulis jest także autorem zdjęć do filmu Ramin w reż. Audriusa Stonysa, zgłoszonego przez Litwę do rywalizacji o Oscara w 2012 roku. Jego produkcje zdobyły szereg nagród za najlepszy film dokumentalny na Łotewskim Narodowym Festiwalu Filmowym. Współpracował z ukraińskimi, estońskimi, litewskimi, rosyjskimi, niemieckimi, włoskimi, francuskimi, greckimi, islandzkimi, fińskimi i gruzińskimi firmami produkcyjnymi. Od 1998 roku jest członkiem European Documentary Network (EDN). Wykłada na ryskiej uczelni RISEBA i prowadzi warsztaty organizowane przez EDN w Europie i państwach Kaukazu. Obecnie pracuje nad pięcioma koprodukcjami dokumentalnymi.
Victor Purice – bohater filmu Kino, moja miłość Tudora Panduru. Jest właścicielem kina Dacia Panoramic Cinema w rumuńskim Piatra Neamţ. Walczy o przetrwanie tej nierentownej instytucji. Niegdyś należała ona do sieci 400 krajowych kin, mieściła prawie 1000 osób i była narzędziem komunistycznej propagandy. Dziś ocalała w gronie zaledwie 30 innych, a z każdym kolejnym sezonem grozi jej zamknięcie.
Wiktor Jerofiejew – rosyjski pisarz i publicysta, autor tłumaczonych na kilkadziesiąt języków bestsellerów, w których z sarkazmem i ironią rozlicza się z rosyjską historią i mitami („Dobry Stalin”, „Rosyjska piękność”). Prowadzi własny program w kanale „Kultura” oraz nadaje autorską audycję w moskiewskim Radiu „Wolność”. Uchodzi za skandalistę i prowokatora, jego utwory są mocno nasycone erotyzmem, z sarkazmem rozlicza w nich rosyjską historię i mity.
William Edward Binney jest byłym pracownikiem amerykańskiej agencji wywiadowczej NSA. W 2001 r., po ponad 30 latach pracy w agencji, zaczął demaskować jej nieuczciwą działalność i odszedł ze stanowiska. W czasach prezydentury George’a W. Busha mocno krytykował swoich byłych pracodawców i do dziś wypowiada się przeciwko polityce gromadzenia danych przez NSA, prezentując swoje doświadczenia i poglądy w zakresie przechwytywania komunikacji obywateli USA przez rządowe agencje. Podczas sprawy sądowej przeciwko NSA Binney zeznał, że celowo łamie ona amerykańską konstytucję. William Edward Binney także bohaterem filmu Dobry Amerykanin, gdzie ujawnia bardzo niepokojące fakty dotyczące działań wewnątrz amerykańskiego systemu bezpieczeństwa.
Witalij Manski (1963) – studiował na Wszechrosyjskim Państwowym Uniwersytecie Kinematografii. Od 1989 roku nakręcił ponad 30 filmów. Jego dzieła prezentowano na ponad 400 międzynarodowych festiwalach filmowych. Otrzymał ponad 50 nagród i wyróżnień w Rosji i zagranicą. Filmy Manskiego były emitowane w głównych kanałach telewizyjnych w praktycznie wszystkich krajach Europy oraz w Japonii, Australii, Chinach, Kanadzie. W 1996 roku Manski rozpoczął projekt archiwizacji amatorskich filmów wideo nakręconych w byłym ZSRR w latach 1930-1990, tworząc wyjątkowy zbiór unikalnych obrazów życia prywatnego w radzieckim społeczeństwie. W 1995 roku zajął się popularyzacją filmów dokumentalnych w TV jako autor i producent programu TV „Reality Cinema”, poświęconego emisji najlepszych produkcji kina dokumentalnego. W tym samym roku został także pierwszym producentem generalnym w kanale REN-TV, gdzie po raz pierwszy wyemitowano setki najlepszych filmów dokumentalnych z całego świata. W 1999 roku przeszedł do kanału Rossija, gdzie został kierownikiem ds. produkcji i emisji projektów dokumentalnych. Ponad 300 wyprodukowanych przez niego filmów ukazało się w rosyjskich kanałach TV Rossija, Kanał 1, NTV, STS, Kultura i 7TV. Manski jest jednym z założycieli Rosyjskiej Gildii Filmu Dokumentalnego. Pod opieką wiecznego słońca to wyreżyserowany przez niego film, który będzie można zobaczyć podczas 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity.
Yann Arthus-Bertrand (1946) – od zawsze fascynował się zwierzętami i przyrodą. Obserwowane zjawiska zaczął uwieczniać na zdjęciach, które dołączał do swoich tekstów. Podczas pierwszego Szczytu Ziemi, który odbył się w Rio w 1992 roku, Yann wpadł na pomysł stworzenia fotograficznej dokumentacji świata i jego mieszkańców. Projekt się udał, a album „Ziemia z nieba” cieszy się zainteresowaniem na całym świecie. W 2005 roku Yann założył organizację non-profit GoodPlanet Foundation, która zajmuje się szerzeniem edukacji o środowisku naturalnym i walce ze zmianą klimatu. W 2009 roku nakręcił Ziemia – nasz dom, swój pierwszy pełnometrażowy film, opowiadający o stanie naszej planety. Film obejrzało ponad 600 milionów widzów z całego świata. W 2011 roku wspólnie z Michaelem Pitiotem wyreżyserował Planet Ocean, którego premiera odbyła się w 2012 r. na Rio+20 – Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zrównoważonego Rozwoju. W 2015 roku odbyła się premiera jego kolejnego filmu zatytułowanego Człowiek – serii indywidualnych wypowiedzi na temat miłości, szczęścia, nienawiści i przemocy, która zmusza do refleksji nad własnym życiem i konfrontacji z Odmiennością. Ten pełnometrażowy film odzwierciedla pragnienie Yanna, by pobudzić naszą zbiorową świadomość i jak najszerzej rozpowszechnić wiedzę o świecie. W tym samym roku Yann ukończył także film Terra, który pokazuje niesłychaną historię życia na Ziemi. Obecnie pracuje nad najnowszym projektem pt. Woman.
