Prawie święty

---

Po upadku Związku Sowieckiego większość organizacji charytatywnych na Ukrainie uległa rozpadowi w efekcie rozpadającej się infrastruktury i polityki prowadzonej przez skorumpowany rząd. W konsekwencji gwałtownie wzrosły statystyki dziecięcej bezdomności, prostytucji i uzależnień. Pastor ze wschodnioukraińskiego miasta Mariupol, Gennadiij Moknenko, przez ponad 10 lat przyglądał się temu problemowi, zanim postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. Stworzył instytucję dla młodych bezdomnych, tzw. Republikę Pielgrzymów, w której mogą oni przejść odwyk i znaleźć swoje miejsce w małej społeczności. Wszystko byłoby proste, gdyby nie niekonwencjonalne metody pomocy, jaką świadczy charyzmatyczny pastor. Niekonwencjonalne, by nie rzec: kontrowersyjne. „Nie potrzebuję pozwolenia, by robić dobre uczynki” – stwierdza Gennadij. Niemniej zdaniem jego krytyków, zabieranie dzieci wprost z ulicy do swojej placówki, a także próba tworzenia im nowego domu, często poprzez adopcję (posiada 32 przysposobionych i 3 własnych dzieci) same w sobie są nadużyciem. Wizerunek duchownego komplikuje dodatkowo bardzo silna obecność w mediach, a także zacięcie duszpasterskie, które bynajmniej nie kończy się na pracy z dziećmi, a w zamierzeniu objąć ma całe społeczeństwo. Naśladowca Chrystusa czy chory na kompleks Mesjasza człowiek? Ta ambiwalencja zawarta jest w każdym uczynku pastora Gennadija, którego reżyser filmu portretuje na przestrzeni 15 lat. Przekaz wzmacnia praca operatora, celowo zamazująca kontury, jakby niejednoznaczność portretowanej osoby potwierdzała niewyraźność jej filmowego obrazu.