Olmo i mewa

---

Od 10 lat Olivia występuje na deskach słynnego Théâtre du Soleil, gdzie poznała swojego chłopaka, aktora, Serge’a. Ich związek przechodzi poważny kryzys, gdy Olivia dowiaduje się, że jest w ciąży. Dla wolnej duchem dziewczyny ta wiadomość okazuje się wykańczająca. Wizja zbliżającego się macierzyństwa jest dla niej piekłem. Olivia jest uzależniona od publiczności, a ciąża zabiera jej wolność, sławę, a przede wszystkim rolę. Miała zagrać Arkadinę w scenicznej adaptacji „Mewy” Czechowa, ale niespodziewany wypadek to uniemożliwił i sprawił, że jej życie nagle zatrzymało się w martwym punkcie. Pragnienie wolności i sukcesu zderzyło się z ograniczeniami, jakie nakłada na nią jej własne ciało, a przede wszystkim rozwijające się w jego wnętrzu dziecko. 9-miesięczna ciąża okazuje się dla Olivii rytuałem przejścia, zmuszającym do skonfrontowania się z głęboko ukrytymi lękami i traumami. W filmie obserwujemy jej pełne radości, zmartwień i zwątpień życie z Sergem, zmagania z aktorstwem, a także z rozwijającą się ciążą. Oglądamy wciągającą wędrówkę po labiryncie umysłu i emocji wyzwolonej kobiety-artystki, która nagle i w sposób niezamierzony wpada w sidła prozaicznego życia. Film jest lustrzanym odbiciem jej uczuć, pokazującym głębokie poziomy niedostrzegalnych gołych okiem emocji. To również niepokojąca refleksja na temat kreatywnych zmian w ludzkiej osobowości, przechodzenia z jednej jej fazy w drugą, rodząca pytania o to, co w naszym życiu jest prawdziwe, a co wyobrażone, co i na ile jesteśmy w stanie poświęcić dla realizacji samego siebie. To także obraz psychologicznego procesu, który każda matka musi przejść przed urodzeniem dziecka. Film łączy elementy fikcji i dokumentu, zanurzony jest w teatralnej stylistyce, tworząc inspirującą wielowarstwową hybrydę, w której życie i wyobraźnia okazują się jednym i tym samym zjawiskiem.