NIE FILM

---

Filmowy esej o jedynym filmie Samuela Becketta. W 1964 roku irlandzki dramaturg i prozaik będąc u szczytu sławy (pięć lat później miał dostać Nobla) zaangażował się w jedno z najdziwniejszych przedsięwzięć w historii kinematografii. Zapragnął przełożyć swoją unikalną, naznaczoną minimalizmem i pesymizmem poetykę na język filmowy. Był wielbicielem X muzy, w latach 30. ubiegłego wieku starał się nawet o asystenturę u Siergieja Eisensteina, ale gigant sowieckiego kina nie odpowiedział na jego prośbę. Miłość Becketta do kina nigdy nie wygasła – kiedy w końcu postanowił zrobić film, główną rolę zaproponował… Busterowi Keatonowi. Film jest opowieścią o spotkaniu dwóch, pozornie odległych, ikon kultury. Owocem ich współpracy był 20-minutowy, w dużej części niemy film, który Beckett uznał za porażkę, a którego Keaton – jak sam wyznał – od początku nie rozumiał. Czas jednak pracuje na korzyść dzieła – dziś uznawane jest za kinofilską perełkę, a dla Rossa Lipmana stał się pretekstem do erudycyjnej podróży w głąb historii kina i samej istoty obcowania z ruchomymi obrazami. Reżyser swobodnie przywołuje kanoniczne dzieła awangardy i klasykę niemego kina – od „Człowieka z kamerą” po szalone ucieczki z wytwórni Keystone. To uczta dla wielbicieli Becketta i klasycznych kinofili – składają się na nią fragmenty jego sztuk, sekrety pracy, zapisy prób, unikalne nagrania głosu, a także fragmenty wielu filmów, które inspirowały przez lata autora „Czekając na Godota”. Każde spotkanie na planie jest pretekstem do kolejnej opowieści – dość powiedzieć, że operatorem filmu Becketta był Boris Kaufman, brat Dzigi Wiertowa, współpracownik Jeana Vigo, Elii Kazana i Sidneya Lumeta, a za produkcję odpowiadał Barney Rosset, legendarny wydawca Henry’ego Millera, Williama Burroughsa, Jeana Geneta i Eugène Ionesco. Na planie przewijali się m.in. Allen Ginsberg i Alain Resnais… Osobnym bohaterem jest sam Buster Keaton – odchodzący w zapomnienie geniusz niemego kina, nie do końca odnajdujący się w nowych czasach. Film ma strukturę rozsypanych puzzli, które składają się w opowieść o trudnym spotkaniu „najważniejszej ze sztuk” z geniuszem pióra, o narodzinach kina i o kondycji ludzkiej.