Kino, moja miłość

---

Wanda, Kopernik, Piast, Światowid, Ars, Bajka, Capitol, Tęcza... Każdy z nas zna jakieś kino, w którym nie wyświetla się już filmów. Wielu wspomina je z rozrzewnieniem, bo właśnie tam odczuło po raz pierwszy, czym jest magia kina sztuki filmowej. Budynki, w których kiedyś mieściły się kina, stają się dziś sklepami z używaną odzieżą, marketami, biurami. Wraz z kolejnymi zamknięciami kin studyjnych odchodzi pewna epoka. Dlatego tak porusza determinacja tych, którzy jak Victor Purice, właściciel kina Dacia Panoramic Cinema w rumuńskim Piatra Neamţ, wciąż walczą o przetrwanie nierentownej instytucji. Niegdyś należała ona do sieci 400 krajowych kin, mieściła prawie 1000 osób i była narzędziem komunistycznej propagandy. Dziś ocalała w gronie zaledwie 30 innych, a z każdym kolejnym sezonem grozi jej zamknięcie. W kraju, w którym przypada najmniejszy odsetek pokazów filmowych na mieszkańca, Victor i jego wierne pracownice, Kornelia i Lorena – niczym bohaterowie Cervantesa – toczą walkę z wiatrakami, by udowodnić, że tu wciąż jest kino. Alexandru Belc zabiera widzów w sentymentalną podróż do przeszłości kina bez multipleksów, plastiku i popcornu, do czasów, w których na ścianach królowała boazeria, widzowie przynosili własny prowiant albo dostawali herbatę od bileterki, a operator – jak Alfredo z „Cinema Paradiso” – był postacią równie barwną jak bohaterowie filmów, które puszczał swojej widowni.