Dziwny romans z własnym ego

---

Przejmujący, rozpisany na kilka aktorek i światowych metropolii, list miłosny reżyserki do starszej siostry, której życie przestało się układać. Rowan, piękna, przebojowa dziewczyna, wyjeżdża z zapadłej miejscowości do Londynu, gdzie studiuje sztukę, imprezuje i otacza się artystami. Świat stoi przed nią otworem – ale w pewnym momencie coś zaczyna się psuć. Choć listy z opisami kolejnych podbojów towarzyskich i zawodowych wciąż przychodzą, to daje się w nich wyczuć coraz bardziej gorzki ton. Presja bycia przebojowym i kreatywnym i brak akceptacji porażek odciskają coraz mocniejsze piętno na Rowan. Życie zaczyna wymykać jej się z rąk – choć walczy, by utrzymać się na powierzchni, wszystko zaczyna zmierzać do tragicznego końca. Film jest poetyckim esejem o siostrzanej więzi, depresji – chorobie XXI wieku – i samotności, przed którą nie ma ucieczki. Reżyserka tworzy portrety kilku postaci, które, podobnie jak jej siostra, mierzą się z własnymi demonami. Początkująca współczesna artystka z Londynu, mieszkająca w Los Angeles organizatorka imprez dla celebrytów i pracownica opieki społecznej z Holandii – wszystkie mają w sobie pęknięcie; zadrę, która nie pozwala im dostroić się do świata. Nacisk na sukces i popularność jest tak duży, że co wrażliwsze jednostki przestają sobie z nim radzić – a współczesna, konsumpcyjna kultura nie daje im narzędzi, żeby mądrze przepracować poczucie odrzucenia. Bohaterkom, uwięzionym w sieci mediów społecznościowych, bombardowanym sprzecznymi żądaniami rynku, brakuje sił, żeby odnaleźć się w tej rzeczywistości. I, niczym, przywoływana w filmie Pani Dalloway, skupiają się już tylko na zakupie kwiatów… Film oscylujący na granicy realizmu i poezji przypomina dzieła Richarda Linklatera skrzyżowane z serialem „Girls”. Jego powolny, nasączony podskórnymi emocjami rytm jest wizualnym poematem o generacji nie potrafiącej odnaleźć się w królestwie wolności.