Akademia Muz

---

Raffaele Pinto, profesor języka włoskiego na Uniwersytecie w Barcelonie prowadzi zajęcia o Muzach dla grupy studentek. Jego celem jest ożywienie ideału Muzy jako inspiratorki poezji. Ukrytym zamiarem jest prawdopodobnie zaciągnięcie swoich atrakcyjnych studentek do łóżka. Mamy jednak XXI wiek i każda z „Muz” ma w tej relacji coś do powiedzenia. Film zaczyna się od filozoficzno-literackiej dysputy, będącej typową formą akademickich ćwiczeń z interpretacji klasyków. Jednak w ponowoczesności wiemy już, że nie istnieje ani obiektywna wiedza ani neutralna debata. Stopniowo zarysowują się persony dyskutantów, ich interesy, ambicje i pragnienia, osobiste historie, przez które czytają oni teksty kultury, archetypy i stereotypy, którymi się posługują, wreszcie prywatne historie i romanse. Bo relacja nauczania – jak tłumaczy Pinto – oparta jest na uwodzeniu. Choć jego żona, a z czasem i studentki, są sceptyczne co do tego. „Akademia Muz” jest hybrydą narracyjną (debata filozoficzna, komedia romantyczna, esej o interpretacji) i gatunkową. O ile Raffaele Pinto jest prawdziwym profesorem, który przepracował na uniwersytecie ponad 40 lat, a jego studentki faktycznie funkcjonują w ramach uczelni, to „Akademia Muz” jest fikcją – wynikiem wcześniejszej współpracy José Luis Guerina z Pinto i jego uczennicami, z której zrodził się scenariusz tego filmu.